power metal
Line-up
Babis Alexandropoulos - Vocals
Thimios Krikos - Guitar
Manolis Tsigos - Guitar
Antonis Mazarakis - Bass
Terry Moros - Drums
Ex-members
Giannis Papanikolaou - Vocals
Pavlos Balatsoukas - Drums
Alexis Levenderis - Bass
Dimitris Papalexis - Keyboards
Panagiotis Myolonas - Keyboards
Fotis Giannakopoulos - Drums
Οι InnerWish δημιουργήθηκαν στην Αθήνα περί το 1995 από τον Θύμιο Κρίκο, τον Γιάννη Παπανικολάου και τον Μανώλη Τσίγγο. Στόχος τους, τι άλλο; Να παίζουν καλό μέταλ, ακριβώς όπως οι μπάντες που γούσταραν. Το 1998 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους με τίτλο Waiting for the Dawn, το οποίο είναι κυριολεκτικά αριστούργημα (και που επανακυκλοφόρησε πριν κάποιον καιρό από την Eat Metal). Το 1998 κυκλοφορούν ένα split single με τους Reflection υπό τον τίτλο Realms of the Night, και τελικώς η επόμενη δισκογραφική τους δουλειά έρχεται μόλις το 2004 με τίτλο Silent Faces. To Inner Strenght που για την ώρα είναι η τελευταία τους δουλειά κυκλοφόρησε το 2006. Οι InnerWish είναι πραγματικά μια εκπληκτική μπάντα, από τις πολύ μεγάλες όχι απλά της χώρας μας, αλλά της Ευρώπης ολόκληρης θα έλεγα. Βέβαια από μιαν άλλη άποψη είναι ένα εξαιρετικά... "εκνευριστικό" συγκρότημα, αφού κάθε φορά που τους ακούσω θα αναρωτηθώ πόσο μεγαλύτερη απήχηση θα είχαν αν ήταν πχ Αμερικάνοι, σκέψη που πάντοτε με εκνευρίζει. Η μουσική τους είναι διεθνών προδιαγραφών, δεν το συζητάμε αυτό. Επίσης, εάν δεν απατώμαι, είναι και το πρώτο ελληνικό συγκρότημα που δίνει πολύ μεγάλη προσοχή στην παραγωγή (το Silent Faces είχε απίστευτη παραγωγή μιλάμε). Πραγματικά πολύ μεγάλο συγκρότημα που δυστυχώς αδικείται λόγω εθνικότητας. Και δεν κάνω πλάκα σε αυτό. Ναι μεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που ως χώρα διαθέτουμε τέτοιες μπάντες, από την άλλη όμως όταν σκέφτεσαι τι χαντάκωμα πέφτει μόνο και μόνο επειδή είναι ελληνικές μπάντες είναι να σε πιάνει μελαγχολία. Αξίζουν πολλά παραπάνω, δεν το συζητάμε.
Πριν πάμε παρακάτω, να αναφέρω ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο: ο Γιάννης Παπανικολάου όταν αποφάσισε το κάπου στο 1999 να αποχωρήσει από την μπάντα, δεν έμεινε ιδιαίτερα πολύ καιρό αδρανής: μάλλον όλοι έχετε ακουστά τους Παπαροκάδες, των οποίων ήταν τραγουδιστής.
Κυκλοφορίες
Θυμάμαι πριν 2-3 χρόνια είχα βάλει σε έναν πιτσιρικά ν'ακούσει InnerWish (νομίζω το Dancer of the Storm πρέπει να ήταν) και είχε ενθουσιαστεί από το... αμερικάνικο συγκρότημα που του είχα μόλις συστήσει και άκουγε. Μάλιστα, με ρώταγε και λεπτομέρειες, αν πρόκειται να έρθουν Ελλάδα, πόσους δίσκους έχουν κλπ. Δεν είναι ότι προσπαθούσα να του κάνω πλύση εγκεφάλου, άλλωστε αν είσαι κολλημένος, έτσι θα παραμείνεις. Δεν γουστάρω με τίποτε όμως την ηλίθια νοοτροπία (για την ακρίβεια τη σιχαίνομαι) ότι ελληνικό=de facto κακό. Όταν του είπα ότι το συγκρότημα είναι ελληνικό, με κοίταζε με ένα βλέμμα που -μην λέω ψέματα- ακόμη και σήμερα το θεωρώ ως ένα από τα πιο χαζά που έχω δει ποτέ μου. Μάλλον πήγαινε ασορτί με την χαζή νοοτροπία. Διότι οι InnerWish είναι πραγματικά τεράστια μπάντα. Δεν το συζητάμε αυτό. Στο εξωτερικό κάνουν αμάν για τέτοιες γκρουπάρες κι εμείς εδώ αναρωτιώμαστε για ποιον λόγο ν'ασχοληθούμε με ένα ελληνικό συγκρότημα. Θα τους χαρακτήριζα εξαιρετικά μερακλήδες κιόλας (αν κρίνω από την δουλειά που κάνουν) εκτός από εξαιρετικούς μουσικούς. Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω την μεγάλη "συμπάθειά" μου προς τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος είναι και από τους πλέον αγαπημένους μου και τον οποίο θεωρώ γενικά πολύ μπροστά σε πολλούς τομείς. Αυτά είναι γούστα θα μου πείτε. Δεκτόν. Η ουσία ελάχιστα αλλάζει όμως: νομίζω ότι οι InnerWish είναι από τα πολύ βαριά "χαρτιά" της σκηνής μας, συγκρότημα με μεγάλες δυνατότητες και τεράστιο ταλέντο. τα σέβη μου.
Ιστοσελίδες
InnerWish
Οι InnerWish στο myspace
InnerWish- Silent Faces
Inner Wish- Inner Strength (live)
InnerWish- Bleeding Soul
4 σχόλια:
Απίστευτη μπαντάρα! Όλα τα albums τους είναι αξεπέραστες δισκάρες. Αναμένουμε το καινούριο τους!
Και ιδίως το πρώτο... έλα ξέρνα το, αφού σε βλέπω έτοιμος είσαι... :):):):)
Το πρώτο πλέον είναι μυθικό. Η πρώτη επαφή μου με το Waiting For The Dawn (και γενικά με τη μπάντα) ήταν το 2003 όταν οι Innerwish έπαιζαν support στους Helloween κι ακούγοντας τα Ready for Attack & Carry Your Croos, είχα πάθει τη πλάκα μου. Γι'αυτό κι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ'αυτό, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε.
Οφείλω να ομολογήσω, Χρήστο, ότι με το πέρασμα του χρόνου βελτιώνεσαι θεαματικά, υπό την έννοια ότι και πιο δεκτικός στο χιούμορ γίνεσαι και πιο διαλλακτικός... Εύγε... ;)
Όποτε ευκαιρήσεις στείλε μου ένα μέηλ, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Δημοσίευση σχολίου