Metal from Hellas

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: θα ρίξω πολύ θάψιμο στο παρακάτω κείμενο. Όποιος δεν γουστάρει, ας μην το διαβάσει. Πάμε λοιπόν...
Αυτό το βιντεάκι έχει ήδη κυκλοφορήσει στο ίντερνετ εδώ και αρκετό καιρό. Πολύς κόσμος βιάστηκε να το ανεβάσει και να το μεταδώσει δεξιά κι αριστερά, είτε καλοπροαίρετα είτε ξερολίστικα. Προσωπικά ήθελα πρώτα να μάθω αν επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε dvd (πιθανώς, αλλά μελλοντικά). Και λόγοι ευνόητοι και όσοι τους κατάλαβαν.
Όπως και να'χει, έχω διαβάσει (ιδίως σε φόρα) ενδιαφέρουσες απόψεις για το εν λόγω βίντεο. Και σοβαρές και ηλίθιες. Και εν θερμώ και απλά για τη συμμετοχή. Και πάει λέγοντας. Δεν το κρύβω όμως ότι κάποια πράγματα μου έχουν κάνει τεράστια εντύπωση.

Κατ' αρχήν μέσα στο εν λόγω πόνημα αναφέρεται κάποιες φορές ότι η όλη φάση γίνεται για την πτυχιακή εργασία του Νίκου Παπακώστα των Convixion. Επειδή γνωρίζω εκ των έσω κάποια πράγματα θα πω τα εξής: ο Νικόλας (που είναι και γαμώ τα παληκάρια) αποφάσισε για την πτυχιακή της σχολής του να κάνει ένα -ας πούμε- ντοκυμανταίρ για την ελληνική σκηνή. Το θλιβερό είναι ότι θα μπορούσαν και άλλοι να κάνουν κάτι αντίστοιχο, αλλά όταν έχεις τη δυνατότητα να αρκείσαι σε υψηλή κριτική και ταυτόχρονα είσαι Έλληνας, γιατί να κοπιάσεις; Ο Νικόλας, λοιπόν, μαζί με το άλλο το παληκάρι που έκαναν τη δουλειά, έτρεχαν από εδώ κι από 'κει, είτε μέσω γνωστών, είτε μέσω τηλεφωνικών επικοινωνιών να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο υλικό. Μάλιστα, όπως έχει γράψει και ο ίδιος ο Νίκος στο διαδίκτυο, επεχείρησε να μιλήσει και με άλλες μπάντες, όπως οι Sarissa, οι Vavel, οι Rotting Christ κλπ και για κάποιους λόγους που δεν είναι δικό μου θέμα να σχολιάσω απλά η φάση δεν έκατσε. Δεδομένου λοιπόν ότι από ένα σημείο κι έπειτα ο χρόνος είχε αρχίσει να γίνεται πολύ πιεστικός δεν γινόταν να περιμένει κι άλλο, το ντοκυμανταίρ κυκλοφόρησε έτσι όπως το έχουμε δει όλοι (όσοι το έχουμε δει). Αυτά λοιπόν είναι μέσες-άκρες τα γεγονότα. Πάμε τώρα στα σχόλια που προανέφερα...

Οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι Έλληνες λόρδοι, βασιλείς, μεγαλογαιοκτήμονες κλπ, ευρύτερα γνωστοί και ως η μη μου άπτου high society του ελληνικού αφάν γκατέ με το που είδε το ντοκυμανταίρ ξεκίνησε: "λείπουν οι τάδε". "Ναι, όμως λείπουν και οι άλλοι". "Σωστά, λείπουν και οι παράλλοι όμως, καθώς επίσης κι εκείνοι". "Ρε, τους τάδε μην ξεχνάτε"...
Εν ολίγοις ό,τι θεωρεί ο καθείς ότι θα έπρεπε να έχει μπει στο ντοκυμανταίρ, καθώς και κυρίως ό,τι γουστάρει ο ίδιος προσωπικά, θα έπρεπε αυτομάτως να έχει μπει. Έτσι απλά. Και φυσικά ένα ντοκυμανταίρ που είναι ήδη σχεδόν 2 ολόκληρες ώρες θα έπρεπε να είχε βγει 6 ώρες, 8, 12 μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον κόσμο. Κάτι σαν την τριλογία του Άρχοντα των Δακτυλιδιών σε μία πλήρη μονοκόμματη version ενδεχομένως. Δυστυχώς όμως όπως έχουμε ξαναπεί, ο μαλάκας με άποψη είναι μια σύγχρονη μάστιγα της κοινωνίας μας. Διότι πρακτικά ελάχιστοι είναι αυτοί που είδαν πραγματικά το ντοκυμανταίρ και ακόμη λιγότεροι κατάλαβαν τι θέλει πραγματικά να πει. Οι περισσότεροι δυστυχώς αναλώθηκαν στο τι θα προτιμούσαν να έχουν δει, κανείς όμως τελικώς δεν απάντησε στο φλέγον ερώτημα: αφού δεν το γουστάρατε ρε παίδες, γιατι το είδατε δηλαδή; Διότι αν το είδατε από απλή περιέργεια ή απλά ενημερωτικά, τότε τα συγκεκριμένα σχόλια θα έπρεπε να απουσιάζουν.

Τι είδα εγώ; Κάποιες φάτσες από το παρελθόν, που ο καθένας είπε την άποψή του για κάποια ζητήματα. Είδα επίσης νέο αίμα να λέει όχι μόνο τι είχε ακούσει για τότε αλλά και πως είναι τα πράγματα σήμερα. Είδα κόσμο από μπάντες, από εταιρίες, από άλλου είδους κύκλους, ακόμη και από τα ΜΜΕ, που ο καθένας από τη μεριά του είχε κάτι να προσθέσει. Διάβασα από κάποιους να λέγεται ότι "τι δουλειά είχε ο τάδε εκεί πέρα". Μα κύρος δεν σου προσδίδει το τι είσαι αλλά το τι έχεις να πεις. Δηλαδή αν εγώ γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις δεν μπορώ να πω την άποψή μου μόνο και μόνο επειδή δεν παίζω σε μπάντα ή δεν έχω εταιρία ή δεν δουλεύω σε μαγαζί κλπ; Τι ασοβαρότητες είναι αυτές επιτέλους;
Η δουλειά του Νικόλα ήταν εκπληκτική, δεν το συζητώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Σαφέστατα και θα μπορούσε. Το τι θα μπορούσε να είναι όμως δεν σημαίνει ότι την καθιστά αυταπάγγελτα μη καλή. Κάλυψε την πορεία της σκηνής σχεδόν από το ξεκίνημά της έως σήμερα. Μίλησε για το τότε και για το τώρα, κάνοντας όλους τους απαραίτητους παραλληλισμούς. Πάντα ένα τέτοιο αφιέρωμα θα έχει ελλείψεις, σχεδόν νομοτελειακά. Η ελληνική σκηνή δεν είναι τόσο μικρή όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Κι ούτε έχει λίγα να πει. Έπρεπε όμως μέσα από ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα να καλυφθεί το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της πίττας σε έναν περιορισμένο σε λογικά πλαίσια χρόνο. Γι'αυτό ακριβώς και το ντοκυμανταίρ είναι εξαιρετική δουλειά. Γι'αυτό και ακριβώς όσοι ελαφρά τη καρδία έσπευσαν να το κατακρίνουν (και δεν μιλώ για όσους εξέφρασαν ειλικρινείς απόψεις, αλλά για εκείνους που όταν τους πεις άσπρο λένε μαύρο μόνο και μόνο επειδή έτσι έχουν μάθει. Καλώς ή κακώς έχουμε μπερδέψει την καλοπροαίρετη κριτική με τα πικρόχολα σχόλια) θα παραμείνουν ντολμάδες και δη, κονσέρβας.

Ειπώθηκαν πράγματα εκεί μέσα που δεν το κρύβω ότι με συγκίνησαν. Μόνο τα ζουμιά που δεν με πήραν. Μάλλον επειδή τα έχω ζήσει κι εγώ και κάπου είχαν περάσει στηην σφαίρα της λήθης και των αναμνήσεων. Θυμήθηκα πόσο αυθεντικά (όσο και προβληματικά) ήταν κάποια πράγματα και καταστάσεις στο παρελθόν. Είδα φίλους και γνωστές φάτσες να λένε πράγματα που με εκφράζουν. Είδα κόσμο εκ των έσω να βγάζει στη φόρα τα προβλήματα που υπήρχαν και που τότε ήθελε σχεδόν υπεράνθρωπες προσπάθειες να υπερσκελίσεις, και που όμως πολύς κόσμος σήμερα τα χλευάζει παρά την άγνοιά του. Παλιά σου καθόταν μια θητεία και διαλυόταν η μπάντα. Τώρα ο κιθαρίστας είναι στην Αθήνα, ο ντράμερ στην Ξάνθη και ο τραγουδιστής στο Παρίσι και σου βγάζουν demo. Αυτά όλα όμως είναι λεπτομέρειες που διαφεύγουν από τον πολύ κόσμο, παρόλο που πρακτικά είναι αυτές που ανέκαθεν έκαναν τη διαφορά. Δίνονται σημαντικές απαντήσεις μέσα στο ντοκυμανταίρ: για τις κακές παραγωγές της τότε εποχής, για τα εμπόδια που υπήρχαν, για τα αγγούρια των συμβολαίων, για τις συγκυρίες που γύρναγαν μπούμερανγκ μόνο και μόνο επειδή ήμασταν στην Ελλάδα, καθώς και για πολλά άλλα, όπως μεταξύ άλλων και τα λάθη είτε των οπαδών, είτε των μέσων, είτε ακόμη και των ίδιων των συγκροτημάτων.

Πολλές φορές μιλάμε δίχως να σκεφτόμαστε, πόσω δε μάλλον όταν δεν ξέρουμε κιόλας. Ανατρίχιασα όταν άκουσα (που δεν το γνώριζα) ότι οι Vavel έχασαν συμβόλαιο λόγω των Helloween. Παλιά θυμάμαι, είχα διαβάσει κάποιον που ανέλυε πόσο ηλίθιοι ήταν στην Noise που αντί να υπογράψουν τους Sarissa υπέγραψαν τους (τότε) Σοβιετικούς Kruiz. Γιατί ηλίθια οι Noise; Επειδή είχε να διαλέξει ανάμεσα σε μια υπερμπάντα και σε ένα τεράστιο και σχεδόν "παρθένο" καταναλωτικό κοινό και επέλεξε το δεύτερο; Οι ατυχείς συγκυρίες που λέγαμε... Κι όμως, τελικά ποτέ δεν βάζουμε μυαλό. Δεν είδα έναν άνθρωπο ν'αναρωτιέται αν αυτό το ντοκυμανταίρ θα βγει για πώληση. Τουναντίον πολλοί έψαχναν να δουν αν και πως μπορεί να κατέβει... Ναι, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν αγοράζουν ποτέ και ενδιαφέρονται μόνο να κατεβάζουν, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει στο metal όχι μόνο εν Ελλάδι αλλά και παγκοσμίως. Και πέραν τούτου, από πικρόχολα σχόλια και υψηλή κριτική να φαν και κότες. Περισσεύει ο ξυπνητζιδισμός και η ειρωνία, την ίδια στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που ματώνουν για τις μπάντες.
Είδα μέχρι και κόσμο που ουσιαστικά χλεύαζε τον Γρηγόρη. Έναν Γρηγόρη που ούτε που θυμάμαι σε πόσα special thanx συγκροτημάτων έχει αναγραφεί. Έναν Γρηγόρη που πολύ αμφιβάλλω αν οι διάφοροι λαχανοντολμάδες με άποψη γνωρίζουν πόσες μπάντες έχει φέρει στην Ελλάδα για συναυλίες και πόσες φορές έχει βάλει το χέρι βαθειά στην τσέπη. Έναν Γρηγόρη που μέσα σε ένα εξάμηνο κάνει για τις μπάντες περισσότερα απ'όσα κάνουμε οι περισσότεροι σε μια δεκαετία. Όπως αντίστοιχα προφανώς υπάρχουν και κάποιοι άλλοι Γρηγόρηδες, αφανείς και μη. Και όμως κάποιοι μίλησαν πικρόχολα, που προσωπικά με στεναχώρησε (όχι μόνο επειδή είναι φίλος). Είναι οι ίδιοι με όσους δεν κατάλαβαν τι ήταν αυτό το ντοκυμανταίρ και τι ήθελε να πει. Ήταν οι ίδιοι με όσους θα είχαν ίσως την απαίτηση να δουν ακόμη και τους... Metallica μέσα σε ένα τέτοιο ντοκυμανταίρ. Είναι οι ίδιοι που ποτέ δεν πατάνε σε συναυλίες, που ποτέ δεν θα πλησιάσουν ένα ελληνικό συγκρότημα να του που έστω για το τυπικό του λόγου ένα "μπράβο ρε παιδιά, καλοί ήσασταν" ακριβώς επειδή δεν θα κάτσουν ποτέ να δουν ένα ελληνικό συγκρότημα. Είναι οι ίδιοι που δεν ξέρουν τι μέγεθος και σχήμα έχει ένα cd ή ακόμη χειρότερα ένας δίσκος βινυλίου. Είναι οι ίδιοι των οποίων ο ξερολισμός μετριέται σε αποκλειστικά gigabyte. Το ίδιο και η μαλακία στον εγκέφαλο.

Θέλετε να σας πω ποιος είναι ο σύγχρονος Έλλην μεταλάς; Είναι αυτός που λέει πόσο καραγκιόζηδες ήταν οι Vavel με τις φορεσιές του αλλά την ίδια στιγμή προσκυνάει τους Manowar και τους πρώϊμους Queensryche. Είναι ο ίδιος οπαδός που χλευάζει το βάψιμο των Crush αλλά θεοποιεί τους KISS, τον King Diamond και τη μισή νορβηγική σκηνή. Είναι ο ίδιος που θα μείνει ατάραχος αν μάθει ότι διαλύθηκαν οι Metallica αλλά θα πανικοβληθεί αν μάθει ότι έκλεισε το (κάθε) napster. Είναι ο ίδιος που βιάζεται να θάψει ή να απορρίψει κάτι που δεν άκουσε ποτέ του, όχι για δεύτερη φορά μπας και αλλάξει γνώμη, αλλά ούτε καν για πρώτη. Αυτός είναι ο Έλληνας μεταλλάς... Ο δεν κάνω ποτέ τίποτε, και επικρίνω τους πάντες και τα πάντα.

Να τον χαιρόμαστε...
Κι όσον αφορά το ντοκυμανταίρ, θα σας πρότεινα να το ξαναδείτε προσεκτικά. Περιέχει θησαυρό πληροφοριών. Αρκεί να είστε ανοικτόμυαλοι, πράγμα που εύχομαι σε όλους ολόψυχα.